Nothing Personal

Zakręcił bębenkiem rewolwera, kolejno załadował sześć naboi. Trzasnął zamykany magazynek.
Powtórzył czynność z drugim pistoletem.
Bliźniacze Smith & Wessony z rękojeściami wyłożonymi macicą perłową były jego najlepszymi kumplami. Zawsze mógł na nich liczyć.
Spojrzał na dziewięć ciał leżących na podłodze. Jeszcze chwilę temu wyrastały pod nimi czerwone plamy.
Dziewięć trupów. Jakaś część jego osoby zarejestrowała, że potrzebował tylko dwunastu kul. Nie miało to jednak dla niego znaczenia.
Nie czuł nic. Żadnych wyrzutów sumienia, żadnego niesmaku. Nic.
Ale gdy zabija się dziewięć osób w trzydzieści sekund, śmierć przestaje robić wrażenie.
Nie odczuwał też zadowolenia, choć powinien. Wypełniała go pustka i w jakiś sposób mu to pasowało.
Wyrzucając niedopałek w kałużę krwi, w której leżały stary Vincenzo Pazzi, pomyślał, że osiągnął nirwanę.
Nic i nikt już go nie obchodziło.
Ufał tylko rewolwerom.

Poprawił fedorę na głowie, naciągnął rękawiczki i wyszedł z budynku.
Nic i nikt już go nie obchodziło.




Sound Directions - Directions